அத்தியாயம் 14 விராட நகரத்தில் 

ஆணும் பெண்ணும் அல்லாத அலி வடிவத்தில் வந்தான் அர்ச்சுனன். “நான் ஆடல் கலையிலும் பாடல் கலையிலும் வல்லவள். என் பெயர் பிருக்கன்னளை” என்றான்.

தன் மகள் உத்தரைக்கு அவனை ஆசிரியராக நியமித்தான் அரசன். நகுலனுக்கு குதிரை லாயத்தில் வேலை கிடைத்தது. அரசனின் பசுக்களைப் பாதுகாக்கும் பொறுப்பு சகாதேவனுக்குக் கிடைத்தது. அங்கே அவர்களுக்கு எந்த சிக்கலும் இல்லாமல் பத்து மாதங்கள் கழிந்தன. 

அரசியின் தம்பி கீசகன் அங்கே படைத் தலைவனா இருந்தான். வலிமை வாய்ந்த அவன் கொடியவனாகவும் இருந்தான். அரசனும் மற்றவர்களும் அவனைப் பார்த்து நடுங்கினார்கள்.

பணிப் பெண்ணாக இருந்த பாஞ்சாலியைப் பார்த்தான் அவன். அவள் அழகில் மயங்கினான் அவன். அவளைக் கட்டி அணைக்க முயன்றான். அந்தக் கொடியவனின் பிடியிலிருந்து தப்பித்தாள் பாஞ்சாலி. அழுது புலம்பியபடி அரசவைக்கு ஓடி வந்தாள். “அரசே! என்னைக் காப்பாற்றுங்கள்” என்று கதறினாள்.

அங்கே வந்த கீசகன் அவள் கூந்தலைப் பிடித்து இழுத்தான். அவளை எட்டி உதைத்தான். யாரும் அவனைத் தடுக்க முயற்சி செய்யவில்லை. இந்தக் கொடுமையைப் பார்த்து அரசன் நடுங்கினான். யாரையும் மதிக்காமல் கீசகன் அங்கிருந்து சென்றான்.

அன்றிரவு பீமனைத் தனியே சந்தித்தாள் பாஞ்சாலி. தனக்கு ஏற்பட்ட அவமானத்தைச் சொல்லி அழுதாள். கோபம் கொண்ட பீமன், “நாளைய இரவு கீசகனை நாட்டிய அரங்கத்திற்கு வரச் செய். அவனைக் கொல்கிறேன்” என்றான். 

மறுநாள் பாஞ்சாலியிடம் வந்த கீசகன் – என்னை எதிர்ப்பவர் யாரும் இல்லை. எனக்கு நீ இணங்கித்தான் ஆ வேண்டும்” என்றான். 

இனிமையாகப் பேசிய பாஞ்சாலி யாரும் அறியாமல் இன்றிரவு நாட்டிய அரங்கத்திற்கு வாருங்கள். எண்ணம் நிறைவேறும்” என்றாள். நாட்டிய அரங்கத்திற்கு வந்த அவனைக் கொன்றான் பீமன். அரசரிடம் வந்த பாஞ்சாலி “என்னைக் காக்கும் கந்தவர்கள் கீசகனைக் கொன்று விட்டார்கள்” என்றாள். 

குருதி வெள்ளத்தில் கீசகன் கிடப்பதைப் பார்த்து அரசரும் மற்றவர்களும் திகைத்தார்கள்.