அரக்கு மாளிகை 

வேட்டுவப் பெண் ஒருத்தி தன் ஐந்து பெண்களுடன் குந்தியிடம் வந்தாள். அவர்களுக்கு உணவு அளித்த குந்தி ஓர் அறையில் தங்க வைத்தாள் அவர்களை.

அப்பொழுது பணியாள் ஒருவன் அங்க தருமனை வணங்கினான். “விதுரர் என்னை இங்கே அனுப்பி வைத்தார். நீங்கள் தப்பிச் செல்ல சுரங்கப் பாதை அமைத்து உள்ளேன்” என்றான்.

தம்பியாரைப் பார்த்து தருமன், “எதிரிகளை நாம் முந்திக் கொள்ள வேண்டும். இந்த அரக்கு மாளிகைக்க நாமே தீ வைப்போம். சுரங்கப் பாதை வழியாகச் செல்வோம் நாம் உயிர் பிழைத்தது யாருக்கும் தெரிய வேண்டாம்” என்றான்.

அந்த மாளிகைக்கு பீமன் தீ வைத்தான். அரக்கு மாளிகையாதலால் தீ எங்கும் பரவியது. புலோச்சனும் வேட்டுவப் பெண்ணும் மகன்களும் தீயில் சிக்கி மாண்டனர். தீயை அணைத்த மக்கள் கருகிக் கிடந்த உடல்களைப் பார்த்தனர். குந்தி தேவியும் பாண்டவர்களும் இறந்து விட்டனர் என்றே நினைத்தனர். 

இந்த அவலச் செய்தி அத்தினாபுரத்தை எட்டியது. நாட்டு மக்கள் எல்லோரும் அழுது புலம்பினார்கள். தங்கள் எண்ணம் நிறைவேறியது என்று கௌரவர்கள் உள்ளுக்குள் மகிழ்ந்தார்கள். வருத்தபடுவது போல வெளியே நடித்தார்கள். கார், போர் பாண்டவர்கள் இறந்ததை அறிந்த பீஷ்மர் உணவு உண்ணவில்லை. அவரிடம் மட்டும் நடந்த உண்மையைச் சொன்னார் விதுரர். அரக்கு மாளிகையிலிருந்து தப்பித்த பாண்டவர்கள் கங்கை ஆற்றைக் கடந்தார்கள். காட்டிற்குள் வெகு தொலைவு நடந்தார்கள். 

தாயும் உடன் பிறந்தவர்களும் களைப்பு அடைந்ததைப் பீமன் கவனித்தான். வலிமை மிகுந்த அவன் அவர்கள் ஐவரையும் தூக்கிக் கொண்டு நடந்தான். ஒரு பெரிய மரத்தின் நிழலில் அவர்களை இறக்கினான். களைப்புடன் இருந்த அவர்கள் நன்கு தூங்கத் தொடங்கினார்கள். விழித்திருந்து காவல் காத்தான் அவன்.

அந்தக் காட்டில் இடும்பன் என்ற கொடிய அசுரன் இருந்தான். தனது தங்கை இடும்பியிடம் அவன், “எங்கோ மனித வாசனை அடிக்கிறது. நீ சென்று அவர்களைக் கொன்று இங்கே தூக்கி வா. நாம் உண்ணலாம்” என்றான்.